miércoles, 6 de mayo de 2009

YO SOY EL CASO

Por donde empezar, he sido y soy muy afortunado. Mi vida se rodea de buena gente, mucho cariño y sencillez, gente muy natural y grandes personas, por suerte son la mayoría de mi entorno. Pero sí es cierto que también existen personas que desde mi punto de vista son gentuza, que más bien nos deberían dar lástima. A lo largo de mi vida he tenido muchas experiencias y puedo decir que siempre las superé con la cabeza muy alta, pero no por ser orgulloso, sino por no considerarme ni más ni menos que nadie. Y no es una cuestión de medios económicos, sino de cómo ver la vida. Tuve la suerte de llegar a jugar en la ACB (primera división de baloncesto nacional), selección española juvenil y ser gestor comercial en mi provincia, con esto quiero decir que he sido muy afortunado y me he podido moverme a un “alto nivel”, pero fuera así o no, quiero hacer ver a toda la gente, personas con o sin discapacidad, que nunca nos debemos sentir en un escalón diferente. Estemos donde estemos y en todas las circunstancias, todos somos iguales. La gente que realmente valora la amistad, los valores fundamentales de la vida (sencillez, amor a ti mismo y al prójimo sin creerse por encima de nada ni de nadie) es más feliz. Yo ya estaba retirado de esa élite y disfrutando con mis amigos de los partidos los fines de semana, en los cuales disfrutaba saludando antes y después de ellos a la gente conocida: jugadores, árbitros (de los cuales hay muy mal concepto, es gente como cualquiera que debe tener la oportunidad de poder darse a conocer y realmente encontraremos a gente maravillosa) y personal colaborador, controladores del partido, encargados de pabellones... Cuando un día cambió mi vida en el tema de la movilidad. 6 días en coma y desperté vago, jeje, moviendo sólo mis ojos. Ahora ya voy andando como las muñecas de Famosa pero estoy orgulloso de mi superación, una vez que salí de la U.C.I. encontré que seguían estando igual mis amigos, mis familiares, mi ex novia y familia, a los cuales les estoy muy agradecido y estaré siempre. Desde ese momento un ratito de llanto, asumir la situación y ponerme a pensar una cosa que deberíamos pensar todos: ¿que nos queda? ¿Llorar toda la vida y decir pobrecito de mi o sonreír a una nueva vida aunque con limitaciones y luchar hasta donde podamos? Tengamos una discapacidad o no seguimos siendo personas y no debemos sentirnos ni más ni menos que antes. Deberemos luchar por conservar nuestras amistades, las verdaderas seguirán estando ahí y las demás sencillamente no son amistades. Y con lo que tengamos luchar siempre y también dejarnos ayudar, ya que llegado este punto, hay mucho listillo que nos cuenta milongas y quiere aprovecharse de nuestro problema, cosa que he sufrido en mis carnes, pero también hay grandes profesionales y personas que se preocupan por nosotros y nos ayudan en distintos temas a los cuales desde aquí doy las gracias en nombre de todos nosotros. Luchar significa no hundirnos nunca, y si un día no nos sale o no podemos realizar un ejercicio o actividad, no pasa nada, a por otro sin más, nunca decaer .Si algún día coincidís con alguien muy afectado no temáis, podíamos estar igual o peor, trasmitidle cariño, eso por lo menos podremos darlo. Ojo, cariño no pena. Con esto quiero decir a todas las personas que lean este artículo que la vida es maravillosa. Seamos felices mientras estemos y viva el buen rollito. TODOS SOMOS IGUALES.

21 comentarios:

Ramón López dijo...

Manu,los que
conocemos tu caso,sabes que te admiramos,almenos yo lo hago y contamos contigo;una vez más te envio un abrazo y mi amistad...

RICARDO L.V dijo...

ESTOY COMPLETAMENTE DE ACUERDO CONTIGO, Y CREO QUE LA GENTE CUANDO VEA TÚ MENSAJE SE DARÁ CUENTA QUE LAS PERSONAS QUE TENEMOS ALGÚN PROBLEMA, SOMOS LUCHADORES Y QUE TENEMOS NUETROS SENTIMIENTOS COMO LOS DEMÁS.
YO TAMBIÉN TENGO MIS AMIGOS, Y AUNQUE ESTÁN LEJOS, SIEMPRE ESTÁN A MI LADO Y VIENEN A VERME.
¡¡FELICIDADES!!

Patricia dijo...

Yo soy esa ex novia y Manu lo mejor que he tenido en mi vida. Podría decir un millón de cosas maravillosas sobre Manu pero siempre me quedaría corta así que diré que simplemente es...perfecto, con todas sus virtudes y todos sus defectos.
Ha dado y sigue dando (al menos a mi) una lección de vida, de superación, de sentimientos y de amor. Para mi ha sido y es un privilegio ternerlo en mi vida porque hace que MI VIDA sea mejor.
No sé a donde me llevará la vida y francamente tampoco me importa, hoy es hoy y mañana ya veremos. Hace tiempo aprendí que el mañana está muy lejos y voy a decir algo que le decía a Manu hace muchos años: "No sé lo que voy a hacer dentro de 10 minutos como para saber lo que voy a hacer dentro de tres meses". Lo que si sé y creedme cuando lo digo porque la verdad es que sé muy pocas cosas es que mi cariño, mi amor y sobre todo, mi más profunda admiración es para ti. Gracias por estar en mi vida!!!

Manu D.A. dijo...

Jooooooooooooooer pelotillas, mi ex, una campeona, Ricardo, un tio genial y muy positivo, y mi ex-jefe una persona estupenda, gracias a todos por leernos. Pati, calla, que se lo van a creer.

Puri dijo...

Manu, felecito profundamente el sentido que tienes de lo que es la vida.
Es un ejemplo de ganas de vivir y superación, muchas personas deberían leer este artículo, porque los haría reflesionar y plantearse muchas cosas.
Enhorabuena, por ser así.

Cris Terapeuta Ocupacional dijo...

Si que eres un caso sí... doy fe...jeje. Y aunque camines como esas muñecas que tú dices, que no se te olvide nunca que son las más vendidas (vamos, que los dueños de Famosa están forrados) y que todos/as hemos tarareado alguna vez esa mítica canción de sus anuncios navideños...jeje.
He leído ya muchas veces tu vivencia y en cada lectura me está dando una lección más de las muchas que he aprendido y sigo aprendiendo con todos/as vosotros/as. Gracias por compartirlo en este espacio creado con tanta ilusión y trabajo.

Mirtha dijo...

Manu...no sé por donde empezar...Creeme que he leido lo que has escrito unas 10 veces... Nos conocemos poco, pero para mí ha sido suficiente para comprobar que eres un ejemplo a seguir. Destaco de ti la humildad, algo importantisimo en esta vida...como bien dices has llegado al éxito a nivel profesional algo por lo que la myoría de la gente te conoce, sobretodo los que somos aficionados al deporte; Pero eso es algo insignificante viendo el cariño y el aprecio que te tiene la gente que por ejemplo te ha escrito algo aqui...eso demuestra que has conseguido algo mayor , tienes a tu lado a gente que t quiere, te respeta y que expresa todo el afecto que te tiene...Cosas como las que te ha escrito Patricia son la envidia de cualquier persona. Que te den las gracias por ser partícipes de su vida es algo que supera con creces cualquier sueldo o reconocmiento profesional...pocos lo consiguen..eres un AFORTUNADO.
Lo que tienes de altura no es nada en comparación con todo el valor y el buen humor con el que t enfrentas a la vida.
Sin duda ha sido un placer compartir mi estancia en Cogami contigo y tu muleta jejje ya sé que para ti la terapia ocupacional no es muy significativa jejeje pero t puedo decir, y no miento!!! que tu , al igual que todos tus compañeros, habeís sido algo muy significativo para mi...me has ayudado a formarme como terapeuta(aunque sea una profesional muy muy muy pequeñita, en todos los sentidos si m pongo a tu lado jejejej)...asi que desde aqui t doy las GRACIAS y te digo algo (y espero que me hagas caso en esto ya que de lo demás que t deciamos Cris y yo pasabas un poco jejeje) NO CAMBIES Manu, el mundo necesita personas como TU!!!
Un beso!

Manu D.A. dijo...

Mirtha, miniterapeuta, jeje, eres buena tía y nos has alegrado a todos al conocerte, sigue así y calla que soy tímido y me sacas los colores, jeje, suerte en tu vida y gracias.

Cris 3 dijo...

En cada reportaje que publicáis, creo que nos dais una lección insuperable a tod@s!
Y este, que es una vivencia en 1ª persona, es realmente sorprendente lo que te hace reflexionar sobre todos los aspectos de la vida!
Estoy tan de acuerdo con lo que deseas expresar, que sólo te puedo decir olé, olé y olé! Mil gracias por describir tu situación personal,y por darnos una lección de superación, de lucha y no perder la esperanza jamás!Y no hay más que ver lo que refleja la gente que más te quiere! Realmente debes sentirte muy orgulloso de tu gente, y ellos de ti! Porque en estas líneas, seguramente estás reflejando la realidad que muchas personas y de las que realmente tenemos mucho que aprender! Ni lo mejores autores, ni los mejores libros podrían reflejar lo que tú nos has descrito!

Al igual que Mirtha, estoy orgullosa de haber tenido la oportunidad de compartir un trozito de este camino a vuestro lado,y aunque realmente son sólo 3 meses de nuestra vida, han significado mucho, grandes momentos y grandes experiencias, y es con lo que me quedo! Porque como tú bien has dicho, hay que pensar en el presente, no en el futuro, pero siempre quedándonos con lo mejor del pasado, que es lo que realmente deja en huella en cada uno de nosotros! Cada uno de vosotros habéis dejado huella en este breve espacio de tiempo compartido, y que de alguna manera también va a mi futuro! Y, sinceramente, creo que no sólo va marcar el mío, sino el de cada una de las personas que se puede acercar a vuestra realidad desde este blog! Mil gracias a todos!Y enhorabuena otra vez Manu!

quique dijo...

Es muy bueno, de verdad, esta muy bien hecho, el articulo, quiero decir que lo has expresado muym bien nuestra situación en el mundo actual, perfecto y maravilloso, no tengo ya adjetivos para describirlo, muchas gracias por ser una persona tan buena, Manu. te quiero.

Manu D.A. dijo...

Cris, gracias por tu trato, perdone usted mi pronto y decirte que no lo merecías, eres una gran persona y como a Mirtha, os deseo lo mejor. Me gustó conoceos. Un besazo.

Manu D.A. dijo...

Quiqueeeeeeeeeeeeeeee, no soy Jaime, pero un abrazo, coleguilla.

Cris 3 dijo...

Tranquilo Manu, eso está más que perdonado y que hablado,xD!!Lo que dije, hay que quedarse con lo bueno!por mi parte también ha sido un enorme placer conoceros a cada uno de vosotros!!Cuidate campeón, un bikiño!

Mª JOSÉ dijo...

Manu,aunque no te conozco de nada sólo de oídas por Ricardo, te felicito por tu afán de superación. Todos podemos vernos en tu situación y si algún día nos pasa, esto que tú cuentas, nos servirá de gran ayuda. Te admiro y gracias por darnos una lección maravillosa a todos. Vivamos el presente!!!

José Manuel Ramil Loureiro (excolegiado) dijo...

Manu la verdad es que te mereces un diez"sobresaliente", ya sabes que mi caso es muy similar al tuyo, la única pega que yo veo que tanto las entidades como las sociedades deportivas, después de todo lo que hemos dado nosotros por el deporte, que no se acuerden de uno. Porque aunque no podamos desempeñar lo que hacíamos podriamos hacer otras cosas perfectamente. Me pase arbitrando desde los quince años hasta los 27 que tuve el accidente, todo el mundo se acuerda de uno el día de tu homenaje pero ahora si te e visto no me acuerdo.

MANU D.A. dijo...

Exacto, J.M., pero disfrutamos del deporte, tenemos una nueva vida, quien es amigo sigue, quien no, que le den, no era amigo, pobriño, tu eres de esos árbitros que decía yo, gran persona, aunque fuí jugador..., hay que conocer a la gente y con usted da gusto, no cambies. Un saludiño furillas.

Rocío (fisio) dijo...

buff manu!!! menuda leccion!! e cantas verdades en tan poucas palabras!!! Realmente admiro moitas cousas de ti, entre elas o teu afan de superación e a tua capacidade de traballo... k realmente son asombrosas!!! Deberiamos aprender de ti uns cantos!!e ese bon rollito que ti nombras que sempre traes contigo!! E o de se un dia non sae un exercicio xa sairá o seguinte... por suposto que si, o importante e non rendirse, como ti dis, que o traballo sempre ten a sua recompensa!!! moitas gracias a todos por darme a oportunidade de poder compartir con vos esos momentos de superación día a diá que me fan crecer como profesional e sobretodo como persoa. Un placer.

Rocio (fisio) dijo...

buff, manu!!! menuda lección! cantas verdades en tan poucas palabras! en principio decir que admiro moitas cousas de ti, entre elas destacar o teu afan de superación e a túa capacidade de traballo! son un exemplo do que moitos deberiamos aprender (eu a primeira)! e despos ese bon rollito que ti dis que traes sempre contigo!! E o de se un exercicio non sae un día, pois xa saldrá o seguinte... o importante e non rendirse porque o traballo sempre ten a súa recompensa!!! Moitas gracias a todos por darme a oportunidade de compartir con vos esos momentos de superación día a día que me fan crecer como profesional, pero sobretodo como persoa. Un placer.

Anónimo dijo...

Quillo, ya te lo he dicho muchas veces pero quiero seguir gritándolo “ESTOY MUY, MUY ORGULLOSA DE TI”.

Es curioso pero tú sabes que cuando aquel 22 de diciembre tu vida y la de todos nosotros cambió, estábamos atravesando un bache que nos hacia ver las cosas sino negras, si gris oscuro y de repente otro golpe... los momentos que vivimos tu familia, Patri, su familia y tus amigos no se pueden describir, aunque nada comparado con lo que tú estabas pasando en una U.C.I. sin saber que había pasado y por que estabas así. Pero el tiempo fue avanzando y tú con tu cabezonería de siempre, enfrentándote muchas veces a todos nosotros que tratábamos de protegerte quizás demasiado, fuiste dando pasitos de gigante y nunca mejor dicho.

Hoy casi cuatro años después tú has dado a nuestra vida color, eres tú el que nos hizo tirar, viendo como luchabas que nos quedaba a los demás, quejarnos? Sería absurdo y tremendamente egoísta, tú pidiendo muy poco y dando tanto has ido enseñándonos a todos muchas cosas. Has encajado mejor esos “desprecios” de la gente, has entendido como nadie que cuando la vida te da un revés debemos salir de él fortalecidos, quedándonos solo con lo positivo... en fin te has hecho un GRAN HOMBRE, hermanito y has conseguido que algunos veamos la vida de forma diferente.

Gracias, llegaste a mi vida vomitando mis cuadernos de Rubio y pensé que te ibas a marchar sin apadrinar a mi hijo pero no, esa jugarreta tan gorda no es propia de ti.

TE QUIERO quillo, lo sabes, un bico gordo.

Unknown dijo...

YO SOY OTRO

La historia es depósito de las acciones, testigo de lo pasado, ejemplo y aviso de lo presente.

Mi querido Manu, una vez leída tu misiva, me pongo a reflexionar...dices ser una persona afortunada.
A pesar de tu infortunio con la salud, tu mismo reconoces que somos muchos los que estamos a tu lado.
Podemos citar, como no en primer lugar, a tu madre, el mayor tesoro que existe, tu eso lo tienes muy claro. Todos, familiares, hermanos, amigos que te queremos, siempre te daremos el apoyo necesario para mantener la lucha y darte ilusión incluso.
Debemos aprender que todo lo que hagamos con ilusión tiene sentido: ""la verad es la que es y sigue siendo verdad
aunque se piense del reves"".
Tu mismo reconoces que la vida es bella...sí, estoy contigo. El sentimiento más grande es la amistad, la buscas incluso en los detractores. Los que tienes, algun dia te podran traicionar...pero adelante, ama la libertad.
Nos relatas el momento de tu vida en que has sido muy feliz. Hay más alegria en dar que en recibir.
He apreciado en mi nieto Fabio (que es tu sobrino), un alegría muy grande con un obsequio llamado "grillo". Todo esto y mucho mñás demuestra tu corazón...darte a ti mismo. Un pensamiento que reina "el espíritu del bien". Tu sobrino sabe que el regalo lleva cariño, y se siente feliz al pensar que te has acordado de él.
Solo me queda enviarte un saludo muy Afectuoso, Cercano y Sincero.
El Otro, Julian Collado

Manu D.A. dijo...

Hermanita y coleguita, queréis hacerme llorar? yo que voy de duro..., jejeje. Mil gracias por estar ahí y con vuestro apoyo animarme a luchar, sois, con perdón, la hostia.